Showing posts with label thinking out loud. Show all posts
Showing posts with label thinking out loud. Show all posts

Tuesday, March 9, 2021

hopefully spirals

 I haven't counted but I feel that most posts in this blog must be dealing with my thoughts or feelings. They are a chronicle of the world, if at all, only because of the effect events in the real world have on my internal being. It's as if I'm a batsman who's wearing one of those fancy mics and is narrating to the world what he feels about the previous ball, the state of the match, interesting titbits from his previous matches, and answering questions the commentators ask. What's worse is that there's no commentator here, no one asking questions. I'm constantly thinking and talking about what's going on inside, even when no one asks, because I can't help myself. I'm obsessed with myself, my opinions, feelings, analyses, interpretations, and narratives. I live to talk about myself, usually to myself, occasionally to others. 

Some of the intentions are good, I guess. It is to understand and improve myself. But the problem with my eyes constantly looking within is that it turns into a hall of mirrors. There is no opening for something novel to enter. In addition to that, such self-obsession turns life into a certain deal-making exercise. My only question for any new experience, even before setting out is, what am I going to get out of this? And I then preempt the entire experience by imagining and reorienting my narratives to include and be shaped by that. It's an insanely stressful way to live. I could live like that though. Unfortunately, it's also terribly unromantic and I refuse to live like that. 

The most recurring question before, or infact even after an experience, can't be, "How has/ will it impact me?". I believe I know enough about life to realise that the world is way more complex than any of my mental models, and also that I can't optimise it all the time. Narratives can only be woven in hindsight and generally speaking, most of us don't have the inclination nor imagination to look back and imagine many counterfactuals. "What is the opportunity cost of the life I've lived", is not only a (to a certain extent) pointless question but also very hard to answer even inadequately. Algorithms and mental models are useful, admittedly, but it is important to understand their place and limitations. Maybe this is the romantic in me talking but I refuse to believe that I can calculate and optimise all aspects of my life and when done, I could lead the perfect life. We won't know the impact of some of our actions until after many years, sometimes not even then. If there's one thing I'm sure of, its this: Our decisions are good or bad not based on their inherent quality (assuming it exists and can be measured) but by our state of mind when we look at it. We live in an eternal now, and that is both our cross and our fortune. 

I don't think there was an exact moment when I went from doing stuff for its own sake to doing stuff because it fits into some image/ narrative I desire at that point. Both aspects have always existed but sometime in the last few years, the latter probably started becoming louder than the former on most days. And understandably so, I suppose,  because being a carefree bachelor is quite different from being married. I'm more conscious of social mores and self-preserving than I usually portray myself to be, and so my moments of whimsy and recklessness are more valuable than more conscious calculative actions. There I go, trying to optimise aspects of the self to optimise my life. But again, I'm talking about this, openly, honestly, on a blog without thinking through the repercussions of my actions. What does that mean then?

I like thinking about living but I don't know if that's stopping me from living itself; By living I mean the process of allowing a lot of varied experiences to affect me. Part of the reason for that shift is also the move to Australia. In India, life knocks at your door and literally pulls you out. There's so much happening. Here, its much more easier to live in a cocoon and you have to make an effort to really engage with 'life'. Or again, am I looking out for something that's not available here thereby missing out what's specific to this country.

Another aspect that I'm trying to change is the practice of blogging only when I feel I have something substantial to say. I actually like that intention. Part of the reason I left social media was because I didn't want to constantly be sharing frivolous reactions and opinions, but the problem with that, atleast when it comes to blogging is that the rustier I get, the harder I find it to articulate when I want to. Additionally, this blog is probably the only avenue where I genuinely produce, and by that I mean where I focus my energies to create something, and when this is cut-off, it makes it really hard for me to function properly. So I'll try to post more often- and try not to worry about how I will be perceived, or if it will decrease the unit value of each post, or flay desparately to produce original thoughts. Again, none of those qualities seem particularly bad, but they don't seem to be giving me any solace (assuming that's what I need now) at this point in time.

Nothing in these thoughts seems particularly new. I'm sure there's a rationale for exactly the opposite behaviour in one of my previous posts. But what do I do? Such seems to be the way of my life. Two steps clockwise, two steps anti-clockwise.

Tuesday, March 10, 2020

earthbound

I wanted to expand on the following essay and send it to one of the Telugu webzines. But after writing it, I realized that the thematic thread is not as strong as I thought it was and I was overreaching by the way of advocating that they shared a certain worldview. So I decided not to polish it and send it for publication, and am therefore archiving it here. This is more or less the first draft of the essay I set out to write and I'm only abstaining from publishing the title because I think it's a good one and I might find a more appropriate place for it sometime in the future.

Also, I don't think I mentioned it in the essay but some of the ideas also come from Rick Roderick's illuminating essay Masters of Suspicion.

--

కిందటేడాది నేను నాలుగు మంచి తెలుగు సినిమాలు చూసాను- c/o కంచెరపాలెం, ఫలక్నుమా దాస్, ఏజెంట్ సాయి శ్రీనివాస్ ఆత్రేయ, బ్రోచేవారెవరురా. వీటి మధ్య నాకొక కామన్ థ్రెడ్ కనిపించింది. నాలుగు సినిమాలూ వేరు జానర్లకు సంబంధించినవి, aesthetics వేరు, టోన్ వెరు. అయినా కూడా నాకొక common ethos కనబడింది. ఇది నా చూపు వల్ల, నా మైండ్సెట్ వల్ల అలా కనబడిందో లేక if 'there’s something in the air' ఓ నాకు తెలిదు. ఆ worldview కొత్తది, గొప్పది ఏం కాదు కానీ ఈ మధ్య వచ్చిన మంచి తెలుగు సినిమలలో తటస్తించటం నాకు చాలా ఆసక్తిని కలిగించింది.

అది ఏంటంటే- ఈ సినిమలు నాలుగింటిలో దైవత్వ ప్రస్తావన అధికంగా ఉంది. సాధారణంగా mainstream తెలుగు సినిమాల్లో మన హీరోలకి god complex ఉంటుంది. వాడు omniscient, omnipresent, omnipotent. వాడికి సంకోచం ఉండదు. వాడు ఏమన్నా చేయగలుగుతాడు. ఎందరినన్నా కొడతాడు, ఎలాంటి అమ్మాయినైనా ఇట్టే పడేస్తాడు, పెద్దా చిన్నా భేదం లేకుండా అందరికీ క్లాసులు పీకేస్తాడు.

మన కథానాయకుడు అవతార పురుషుడు. వాడు వేరే వాళ్ళని ఉద్ధరించటానికే వస్తాడు. వాడు జన్మతహ జ్ఞాని, బలాశాలి, చమత్కారి. సినిమా మొదట్లో ఎలా ఉంటాడో చివర్లోనూ అలానే ఉంటాడు. కానీ వాడి చుట్టు ఉన్న ప్రపంచం మారుతుంది, వాడి చర్యల వల్ల మారుతుంది. విలన్లు నశిస్తారు, చెడ్డ గుణాలున్నవారు పరివర్తన చెందుతారు.

త్రివిక్రం మహేష్ ఖలేజా ఈ కాన్సెప్ట్ మీద ఒక మంచి రిఫ్- ఆ సినిమాలో ఊరి వాళ్ళు హీరోని దేవుడంటారు, వాళ్ళని కాపాడమని వేడుకుంటారు; వాడేమో నేను మామూలు మనిషిని నన్నొదిలేయండి అని పారిపోతూంటాడు. Ofcourse, చివర్లో వాడిలోని దైవత్వాన్ని గుర్తించి ఆబాలగోపాలాన్ని రక్షిస్తాడు. ఈ సినిమాలో ఒక గమనించ దగ్గ విషయం ఏంటంటే వాళ్ళకి కష్టం వస్తే ఊళ్ళోవాళ్ళు ఒక్కటై దానిని ఎదురించరు. జ్యోత్స్యం చెప్పేవాడి మాటలి బట్టి వాళ్ళ redeemer ని వెతికి తెచ్చుకుంటారు.

ఈ ఆలోచనా విధానం మన పురాణాల నుండి, మన mythologies నుండి వచ్చిందంటారు దేవ్ దత్ పట్నాయిక్. రాముడు మారడు, కృష్ణుడు మారడు. ఇది మన collective unconsciousness లో ఎంతగా ఇంకిపోయిందంటే మనం హీరో హీరోయిన్లకు గుళ్ళు కడతాం, పాలాభిషేకాలు చేస్తాం. రాజకీయ నాయకులని సేవికులగా కాకుండా రాజుల్లాగా చూస్తాం.

చిరంజీవి మెగస్టార్ అయిన తరుణం నుండి ఇది మన స్టాండర్డ్ ఫార్ములా. మినహాయింపులు లేకపోలేదు- క్రిష్ జాగర్లమూడి గమ్యం ఒక మంచి ఉదహరణ. దాంట్లో కథానాయకుడు పరివర్తన చెందుతాడు. వాడి మారుపే కథ. కానీ అది ఇమడ్చిన ఫార్ములా సీత కోసం రాముడు చేసిన ప్రయాణం. బుద్ధుడి transformation లా కూడా ఉంటుంది. (అందుకేనా కథలో ఒక మేజర్ పొర్షన్ అమరావతిలో సెట్ చేసాడు?)

అయితే పాప్యులర్ సినిమా ఈ ఫార్ములా మీదనె నడిచింది- మెగాస్టార్ చిరంజీవి నుండి ఇప్పటి సూపర్‌స్టార్ మహేష్ దాక. ఫాన్స్ భక్తులుగా మారారు, హీరోలు వాళ్ళ మిథాలజీస్‌ని వాళ్ళే నమ్మడం మొదలెట్టారు, దీనితో గాడ్ కాంప్లెక్స్ వచ్చింది. హీరొని ఏ పాత్ర ఒక్క మాటనటానికి వీల్లేదు, హీరో కోసం వెంపర్లాడుతుంది హీరోయిన్, వాడికి పెద్ద చిన్న మంచి మర్యాద సొషల్ సైన్స్ దేనితో సంబంధం లేడు. వందల మందిని కొడతాడు, ఆడబడుచులని కాపాడతాడు, రైతులకు న్యాయం చేస్తాడు, ఫారెన్‌లో స్టెప్పులు వేస్తాడు.

ఈ తీరు సినిమా ఇంకా చాలానే ఉంది. అయితే నేను పైన పేర్కొన్న నాలుగ్ సినిమాల్లో వేరే రకమైన worldview కనబడుతోంది. దీంట్లో జొసెఫ్ కాంప్బెల్ వ్యాప్తిలోకి తెచ్చిన hero's journey కనబడుతుండి. ఈ మార్పు ఈ తరం బాలీవుడ్ హీరోల్లో రన్‌బీర్ కపూర్ తో మొదలైంది.

హీరో ఒకలా ఉంటాడు. ఒక సమస్య లోకి నెట్టేయబడ్తాడు. కొందరిని కలుస్తాడు, కొన్ని జీవిత సత్యాలు నేర్చుకుంటాడు, స్నేహాలు చేసుకుంటాడు, పడ్తాడు లేస్తాడు, మంచి చేసే ప్రయత్నంలో హాని చేస్తాడు, ఏడుస్తాడు, ఎదుగుతాడు, పాప ప్రక్షాళన చేసుకొని ఒక కొత్త మెచ్యూరిటీ తో ఇల్లు చేరుకుంటాడు. అయితే ఈ కొత్త రచయితలు దర్శకులు దీనికి social consciousness ని జోడిస్తున్నారు. ఒక రకంగా చెప్పాలంటే ఇది dialectical materialism. తమిళ్ సినిమాల్లోనూ deification తగ్గింది.

ఈ కథలు కేవలం హీరో జర్నీ గురించే కాదు. సమాజం ఎలా ఉంది, కథలో కీలక పాత్రలు ఎలా ఉంటారు, ఎందుకలా ఉంటారు, వాళ్ళ కట్టు బొట్టు ఆహారం వ్యయహార శైలి కులం వర్గం, వారి ఆలోచనల చర్యల పర్యావసానం సమాజం పైన ఎలా ఉంటుంది.

ఈ నాలుగు సినిమాల్లో ఈ లక్షణాలను సంక్షిప్తంగా చెప్పాలంటే (spoilers ahead)-

c/o కంచరపాలెం- ఈ సినిమాలో explicit గా దెవుడి గురించి ప్రస్తావన ఉంటుంది, కుల మతాల గురించి, కుల మతాల పేర్లమీద గుంపులు చేసే అరాచకాల గురించి. కానీ అన్నిటికీ మించి ఈ సినిమా దేవుడి నిశ్శబ్దం గురించి (the silence of god). ప్రపంచ సినిమాలో ఈ ఐడియా మీద ఎంతో మంది గొప్ప దర్శకులు సినిమాలు తీసారు- ఇంగ్మార్ బెర్గ్మన్, వుడీ అలెన్, మార్టిన్ స్కొర్సేసే. భారతీయ సినిమాల్లో ఉండే ఉంటుంది, నాకు తెలియదు. మీకు తెలిస్తే దయచేసి తెలియగలరు. ఈ సినిమాలో హీరో దేవుణ్ణి ప్రార్థిస్తాడు, దేవుడు అటకాయిస్తాడు. ఇంకో దేవుణ్ణి ప్రాధేయపడ్తాడు. అక్కడా అదే పరిస్థితి. మళ్ళీ మళ్ళీ అదే అయ్యే సరికి ఏడుస్తాడు, చిరాకు పడ్తాడు, అర్థం చేసుకునే ప్రయత్నం చేస్తాడు, ఆఖరికి ఆ ప్రయత్నాలు వదిలేసి వాడికి చేతనైన పని చేసుకుంటాడు. ఊరిని ఉద్ధరించటం దేవుడెరుగు, వాడి జీవితంలో కోరుకున్నది ఏది సొంతంగ సాధించుకోలేడు. ఇలాంటి కథానాయకుడు తెలుగులో అసాధారణం. ఇలాంటి కథ నూతనం.

ఫలక్నుమా దాస్- నిజం ఒప్పుకోవాలంటే ఈ సినిమాలో హీరో పెద్దగా మారడు- కమర్షియల్ హీరోలా మొదట్లో ఎలా ప్రవర్తిస్తాడో చివర్లోనూ అదే ఆటిట్యూడ్‌తో ఉంటాడు. అయితే ఈ సినిమాలో నాకు నచ్చిన విషయం ఏంటంటే హీరో మనం నార్మల్గా హీరో చేయకూడని విధంగా ప్రవర్తించినా, కమర్షియల్ హీరో చేసినప్పుడు చుట్టూ ఉన్న పాత్రలు వెనకేసుకొచ్చినట్టు దీంట్లో ఆ చర్యలకి greater good ముసుగ వేయరు, వాడు ఏ విధంగానూ పశ్చాతాప పడినట్లు ఉండదు. 'వాడి పాపాన వాడు పోయాడు' అని చెప్పలేము. కర్మ వాడిని శిక్షించదు. అవును కొన్ని కష్టాలు పడ్తాడు కానీ అది రాండెం గానే ఉంటుంది, ఆ కాంప్లికేటెడ్ నెట్వర్క్‌లో ఈవెంట్స్ గానే చూపెడ్తారు కానీ ఏదో overarching teleology ఉండదు. మనుషులు వాళ్ళ గొడవల్లో, అలవాట్లలో లక్షణాలతో వాళ్ళకి కావల్సిన వాటి గురించి ఉబలాట పడ్తారు. వాళ్ళ పాటికి వాళ్ళు ఉంటున్నారు. దేవుడి అవసరం లేదు.

ఏజెంట్ సాయి శ్రీనివాస్ ఆత్రేయ- ఈ సినిమా explicit గా మతానికి, నమ్మకాలకి సంభంధించిన నేరాల గురించి మాట్లాడుతుంది. Modern, rational detective against superstitious belief and the business of faith. నేను చాలా మంది కోరికలు కోరే భక్తులని అడిగే ప్రశ్న- దేవుడు గొప్పవాడు మంచి వాడు అయితే అడిగే దాకా ఎందుకు తీర్చడని. (it’s a different issue that that question leads to so many other questions). అయినా దేవుడెందుకు "చెడు" ని సృష్టించాడని. దేవుడు నీ మంచి చెడు తెలిసే చేస్తున్నాడు కదా. మరి మధ్యలో నువ్వు అడిగేసి కెలికెయటం ఏంటని. వాళ్ళేదో చెప్తారు. అయితే ఈ సినిమాలో నమ్మని వాళ్ళకి అడగని వాళ్ళకే కాదు, నమ్మి ప్రాధేయపడుతున్న వాళ్ళకీ అన్యాయం జరుగుతున్నట్టు, అదీ డబ్బు కోసం అని చూస్తాము. ఈ సినిమా కి ఇంత మంచి పేరు రావటానికి కారణం ఇదేదో అజెండాలా కాక వార్తల్లో రోజు చూస్తున్న విషయాలను తీసుకొని ఇలా చూపించటం. చివర్లో విలన్లకి శిక్ష పడుతుంది కానీ అది హీరోకి respite ఇవ్వదు.

బ్రోచేవారెవరురా- ఈ సినిమా అయితే టైటల్ నుండే godless universeని invoke చేస్తుంది. "నిను బ్రోచేవారే లేరులే". నీ చర్యలకు ప్రతిఫలం ఉంటుంది. కానీ అది equal and symmetric గా ఉండదు. అది random గా ఉంటుంది, హింస కానీ ఊరట కానీ కేవలం మన చర్యల వల్ల రాదు. ‘అదృష్టం’ బాగుంటే సమస్య నుండి గట్టెక్కుతావ్ లెదంటే మునిగిపోతావ్. పారాహుషార్. నిజానికి పారాహుషార్ అన్నా ఉపయోగం లేదు. ఏది ఎందుకు ఎలా ఎప్పుడు అవుతుందో చెప్పలేవు. నీ అదృష్టం బగుంటే దానిని ఎదురుకొనే శక్తి దొరుకుతుంది. Again a non-teleological, opaque universe. (పూర్వ జన్మ కార్యాలకు ఇపుడు ప్రతిఫలం అనుభవిస్తున్నామేమొ. కాని నా current experience లో అది ఎందుకు ఎలా జరుగుతొందో తెలియనపుడు అది ఈ జన్మ అస్తిత్వం వరకు random)

హీరోలు వద్దు అంటే నా ఉద్దేషం extraordinary humans ఉండరని కాదు. అలాంటి వారు ఉంటారేమో, who by the sheer force of their will, personality or strength వాళ్ళ ఐడియాస్‌ని ప్రపంచం మీద impose చేసేవాళ్ళు- మంచికో చెడుకో. కానీ అలాంటి వారు vacuumలో ఉద్భవించరు, ప్రపంచం తో react అవుతు మారుతు మార్చుకుంటు వస్తూంటారు. సినిమా, for that matter any story, primary idea అదే కదా. నా లాంటి ఒక మనిషి moral, emotional or physical quandry లో ఉంటే వాడు ఏం చేస్తాడు, ఏం ఆలోచిస్తాడు, ఎలా ఉంటాడు.

దేవుడు లాంటి హీరో వచ్చి రక్షిస్తాడు అనే సాంప్రదాయం నుండి మనలోనే దేవుడున్నాడు అనే భావజాలం నుండి ఇపుడు దైవత్వం లేదు, ఎవడూ ఉధ్ధరించలేడు, మానవత్వం ఏ మన దగ్గర ఉన్నది అన్న చోటికి వచ్చాయి కథలు. ఇది సరియైన పరిణామమా కాదా అన్నది నేను ప్రస్తావించలేదు. నాకు కనబడిన evolution ని మీకు ప్రెసెంట్ చెస్తున్నాను.

Thursday, June 27, 2019

57 not out

I feel guilty all the time.

When I'm at work and not working; Also when I'm at work and working.

When I'm sitting on the train and staring vacantly out of the window, lost in half-imaginations; Also when I'm sitting on the train and reading a book.

When I'm trying to read through a hard, technical tome; Also when I'm reading an airport thriller.

Watching a boring, art film; Also when watching a mainstream "commercial" film.

When listening patiently on the ..

--

Sometimes I understand what is going on and am given convincing explanations so that I can feel better. Other times, I roll and scream, agitating at my inability to find mental peace or going meta and brooding over my desperate need for mental peace, shifting between views of Rocky-style strength of will and images of Malkovichian puppetry. The truth, as they say, is right in the middle, too pristine to be fathomed.

Life does not begin after I've achieved the answers. Life seems to be the search for answers. Or is it because I've shaped it that way. But have I ever shaped anything really, when this 'I' precisely was shaped by external forces. I have just started reading Dennett's From Bacteria to Bach and Back in the hope of finding a physical explanation for consciousness (just a fancy word for identity?). It seems to me that all search, physical, intellectual, emotional, spiritual (whatever that means) is the search for freedom, is the search to transcend all limitation. Which is strangely understandable (that beautiful word, understand; What does it really mean?) because what I call myself is shaped by my limitations- I'm not anything beyond the limits of this area I can seemingly control (my body), I'm not anything I don't have atleast a passing knowledge of, I'm not someone who has not invested emotionally in this specific set of people (my family and friends), I'm not someone who knows what it is to be anything else except me.

It is frustrating to keep writing the same thing over and over again, running around in circles (or as Cixin Liu memorably put it, "Every era puts invisible shackles on those who have lived through it, and I can only dance in my chains."), making no linear progress. Is that the nature of reality, is it to realise and accept the lesson: to master this level, ostensibly playing the same thing over and over again but getting batter, smoother, savvier at it until I can finish the goal, only after which I can move onto the next level; Assuming there's something like that.

If an idiot is somebody who keeps repeating the same thing expecting a different result, is a genius somebody who keeps repeating the same thing believing that this will eventually lead to a different result (because although repetitions might not be changing anything in the external world but are subtly modifying his internal composition?). Belief, the f-word again: Is there no alternative to faith?

The ravenous hunger for knowledge and experience1 (and subsequently documentation, theory, model-building, analogies etc. ) seems to stem from the impression that if we can get enough data, we can hold it hostage and extort meaning and purpose from the (currently) invisible masters of the universe. If the universe isn't teleological, I don't think we'd know what do to with our lives (or should I read the existentialists for answers who've already, reputedly, grappled with these questions).

"Aesthetics, if they even exist, are to be discovered only once a film has been completed." -Herzog

The above quote sort of makes sense, because otherwise how would you create something original or for that matter even end up creating if it becomes impossible to arrange the conceived idea in the physical world, but it also throws up a gamut of questions3.

How will I gain knowledge? About the world, about myself, about knowledge itself. And if that is what I should be seeking, or if there are any should be's in life.

1 This ofcourse includes poetry, abstract painting, music and the like. Art is how we create maps of our internal landscape, impose structure so that the conscious2 can access it as per need
2 As much as I don't understand the nature or working of my consciousness [Thoughts that I can choose to convert into physical action in comparison to the subconscious, thoughts I neither understand nor can control], I've noticed that I don't want to have to do with anything internal, feelings, ideas, states, unless they're shaped in a way I can atleast pretend to, or delude myself that I do, understand
3 A few from the top of my head: i. Why is it so important to make the film at any cost, even if you're betraying your ideals? ii. If you're not your unchangeable aesthetics/ ethics, then how is the film you're making really the film you want to be making? iii. Is it possible for a human to not give in to aesthetics (a stand-in for ideas tethered in this point of the spacetime) and then isn't it better to subscribe to it more consciously? iv. If the opposite of every rule for writing is also true, like Mark Tredinnick repeatedly insisted, then should I end up being the ping-ping ball, unable to claim surety of anything but still making a film from this, and about this, uncertainty v. Isn't Herzog's insistence on consciously not imposing aesthetics, a certain aesthetic in itself (oh! you post-modernist meta beauty)

*As a chronic overexplainer and fetishiser-in-chief of myself, and currently in love with the idea of DFW's usage of footnotes to emulate the hyperlink (which ofcourse doesn't make sense in a blogpost except purely as style), the not out in the title is a reference to a scorecard reading at the end of the day in a test match.. Fighting, resisting, playing, still hanging in there

Monday, October 22, 2018

All solace is temporary

ఇదే ఇంతే.. కానీ సరిగ్గా చూస్తే ఇదే ఎంతో

మన దినచర్యలో ఎన్ని పనులు జీవికి, ఎన్ని జీవితానికి? జీవికంటే survival కోసం చేసే చర్యలు, జీవితానికంటే దానికన్నా ఉన్నతమైన అనుభవాలు పొందటానికి చేసే పనులు. ఉదాహరణకు: జీవికోసం Soylent ఉంటే సరిపోతుందిట, జీవితం కోసం ఆవకాయ, ముద్ద పప్పు, గుత్తి వంకాయ, పచ్చి పులుసు వగైరా వగైరాలు కావాలి కదా. అదన్నమాట.

మన దైనిక జీవితానికీ జంతువుల దైనిక జీవితానికీ పెద్ద తేడాలేదు: అవీ రోజంతా ఆహారం కోసం వెంపర్లాడుతాయి, మనమూ రోజంతా ఆ గొడవలోనే గడుపుతున్నాము. ఆ ఆకలి జంతువుకైతే తిండి రూపం దాలుస్తుంది, శారీరిక సుఖ రూపం దాలుస్తుంది. మనం జంతువులకన్నా ఒక మెట్టు పైనున్నామని మనకి అహంకారం గనుక అవి కాక మనకి పరపతంటే ఆకలి. అందరూ నన్ను చూడాలి, నన్ను మెచ్చుకోవాలి, నా గురించి గొప్పలు చెప్పుకోవాలి, నేను పోయాక నన్ను తలుచుకుంటూ నా గురించి కథలు కథలుగా మాట్లాడుకోవాలి అనే ఆకలి.

నాకు బ్రతుకంటే ఆశ. నాకున్న అతి పెద్ద భయం: ఒక రోజు ఈ జీవితానికి నేను స్వస్తి చెప్పాల్సి వస్తుందని. అదేంటో గమ్మత్తు, మనం అడగకుండా ఇచ్చిన దాన్ని ఇచ్చినవాడు తిరిగి తీసేసుకుంటాడేమోనని భయం. నా మెదడుకి (మెదడుకా, మనసుకా? ఏమో.. రెంటిలో ఒకదానికైతే) తెలుసు ఏమీ తీసుకురాలేదు ఏమీ తీసుకెళ్ళమని, నాదెగ్గరున్న ఆస్తల్లా ఈ క్షణమేనని. కానీ నేను బ్రతికే విధానం ఈ నిజాన్ని గౌరవించటంలేదు. నా జీవితానికి మూలం అర్థం పరమార్థం తెలుసుకోవాలంటే ఇదే సమయం. చిన్న తనమంతా అల్లరిలో గడిచిపోయింది. వృద్ధాప్యం, ఉంటే, అలిసిన శరీరాన్నీ మెదడుని మనసునీ, కుదిపివేస్తున్న అసంతృప్తిని, యవ్వనంలో కొన్ని పనులు చేసినందుకు, కొన్ని చేయనందుకు పడుతున్న పశ్చాతాపాన్ని సముఝాయించుకోటానికే సరిపోతుంది.

అసలేంటిదంతా. నా జీవితానికి నేను బాధ్యత తీసుకోవాలి. ఎవరేమనుకున్నా, ఎవరేమన్నా నా శోధన నాది, వాటి ఫలితాలు పరిశీలించి మార్పులు చేర్పులు చేస్కొని నన్ను నేను ఉద్ధరించుకునే కర్తవ్యం నాది. దీనికి నాకు కావల్సినవి ధైర్యం, వినయం, ఓర్పు, బుద్ధి. ఆ ఓల్డ్-స్కూల్ విలువలు.

మరి ఇప్పుడు నేను ఇతరులేమనుకుంటారు అని ఆలోచిస్తూ బ్రతకటం ఏంటి. దానికర్థం అడ్డమైన వేషాలేయమని కాదు. మనిషికి కుతూహలం సహజ గుణం. నేను ఈ ప్రశ్నలు చాలా అడిగేది ఒకప్పుడు. కానీ ఎప్పుడూ దీక్షతో సమాధానాన్ని వెతుకలేదు. పొగరుగా ప్రశ్నలు వేయటం సెక్సీ గా ఉంటుంది, నిజంగా సమాధానాలు రాబట్టాలంటే ఓర్పు కావాలి, క్రమశిక్షణ కావాలి, మన మీద మనకి గౌరవం కలిగేలా మనం ప్రవర్తించాలి. ఇది తెలుసుకోటానికి ఇన్నేళ్ళు పట్టింది.

ఏదైనప్పటికీ జీవితం ఇలానే ఉంటుంది, రోజూ ఏదో అద్భుతం ఎప్పటికీ జరగదు. అలా జరిగితే అదీ అలవాటైపోతుంది. మనిషి మనస్తత్వమే అలాంటిది- ఏదో గొప్ప విషయం (అది మంచిదీ కావచ్చు, ఉపద్రవమూ కావచ్చు) ఈరోజు జరిగితే, అది ఎల్లూండికి పాతబడిపోతుంది. లేకుంటే ఈ శరీరము, ఆలోచించే మెదడు, ఇన్ని అద్భుతమైన విషయాలను చూసి విని రుచిచూసి పీల్చి స్పర్శించగల పంచేంద్రియాలు, అవసరమైనంత సంపాదించుకోగలగటానికి కాస్తో కూస్తో నేర్పు.. ఒక్క నిమిషం ఆలోచించండి, మనం ఈశ్వరుణ్ణి కోరుకోగలిగినా కూడా ఇంతకంటే గొప్ప కోరికలు కోరుకోగలమా? మనం అడగకుండానే అమ్మవారు ఇచ్చిందే, వీటిని పద్ధతిగా వాడుకుంటే, మనిషిలా బ్రతికితే ఇంతకు మించిన జన్మ ఉంటుందా.

కవితల్లో రాసేది, ప్రవచనాల్లో చెప్పేది నిజమే అనిపిస్తోంది.. నువ్వు చీకట్లో భయంగా పరిగెడుతూ తడబడుతూ వెతుకున్న దీపం నీలోనే ఉంది. దాన్ని నిన్ను దహించే మంటగా మార్చుకుంటావో లేక వెలుగు ప్రసాదించి నిన్ను నీ గమ్యానికి చేర్చే వరంలా చూసుకుంటావో నీ చేతుల్లో ఉంది. సృష్టిని అర్థం చేయించగలిగే నిజం ఇంత సాధారణంగా ఉంటుందా ఏంటి అని నాకూ అనిపించేది. కానీ ఈ సంద్రంలోని లోతు ఎంతో.

ఇవే మాటలు చలా ఏళ్ళు నాకు ఎవడన్నా చెప్పుంటే చెప్పే వాడు వెర్రిముండాకొడుకు అనుకునే వాడిని. కానీ ఇపుడు ఇదే నిజం అనిపిస్తోంది, ఈ నిజం ధైర్యానిస్తోంది, శక్తినిస్తోంది, జ్ఞానార్జనకు ఎంతో ముఖ్యమైన వినయాన్ని గుర్తు చేస్తోంది. ఈ నిజం నాలో ఇంకాలి, ప్రతీ క్షణం సరిగ్గా బ్రతికేట్టు నా ప్రతి కణంలోనుండి పారాలి.

ఎవరికీ చెప్పేంత వాడిని కాను. కానీ ఒక విచారము- మనం ఎప్పుడు ఏది చేయాలో అది మన ముందే ఉంటుంది, ఇది చెయ్యి అని మన మనస్సు చెప్తూనే ఉంటుంది. అలా గుసగుసలాడే మనసు మాట వినబడేంత సున్నితత్వం అలవర్చుకోవటం మాత్రం మన కర్తవ్యం.

వందే గురు పరంపరాం.

--

I can't believe I wrote the above post. Glad I decided to sit on it for 10 days. Now as I read it, God, it feels awfully fake. Forget the content, even the voice doesn't sound like mine. It is too assured, too  confident of the speaker's theories. But I can honestly attest that when I wrote it, I had no intention of portraying anything like that in specific. I wrote like I always do, following the thoughts popping up.

In Woody Allen's brilliant Zelig, the protagonist feels such a constant need to agree with those who he's with, that he inadvertently turns into them. Thankfully, my condition is not that bad. Truth be told, I like being like that; Being able to converse with whoever I am with by sharing their worldview. Though to see that happen at the cost of my individuality (commendable from a Yogic perspective?) is unnerving.

Epiphany is a recurring motif in my adult life. Minor ones happen multiple times everyday. Major ones only slightly infrequently. Molecules in the universe rearrange themselves so that I clearly see the pattern amidst the chaos. I feel good, elated, confident. Glad. I create elegant theories, make plans on how to live from now, start walking towards the destination with firm, confident steps. Then reality intervenes and clarity evaporates. It leaves the residue of fantasy that, in the new light, looks ludicrously desperate.

On good days, I stay in the state of confusion. Irritated, subdued, tethered. On bad days, my mind comes up with a more outlandish theory on how to live that considers the feedback received from the previous theory as an important variable. Theory of Reflexivity gone awry, a feedback loop of feedback loops. All theories only seek data they need. Even metatheories.

--

I had a pleasant dream last evening. A cinematic analogy of what I feel when I face the blank page. I'm a 15 year old girl sitting in a classroom, madly deeply in love with a boy who's in the same class. The sunlight is warming my face, I'm feeling deliriously good about being alive, thinking about the boy. My stomach is tingling with the knowledge that he and I are separated only by a few feet. That I'm breathing in the air that is coming out of him. I tuck the hair falling out of my hair behind my ear. I absent-mindedly touch my earlobe, feeling womanhood in every inch of my body. I feel a maddening heat growing between my legs and so I lower my head, and turn it back slightly to the left so that I can see him. As his image courses through my being, my stomach does a somersault. I feel very nervous, very unsure but pleasure is gushing from every cell in my body.

When I sit in front of a blank page, I feel this. Love.

Monday, August 13, 2018

music in gibberish

చెరగనిదే ఈ స్నేహ గీతం
తరగనిదే మనలో వేగం
సరిగమలే పలికేను గానం
ఉరికెనులే గమ్యమెరుగని పయనం

యే చోటవున్నా మనమేం చేస్తువున్నా
ఈ జ్ఞాపకాలే మది విడువనన్నదే
యే తీరమైనా మనకే దూరమౌనా
ఈ స్నేహబంధం ఇక కరగనన్నదే

I really like this song. I heard it for the first time maybe 8 years ago as the credits rolled for Nakama Planet Green's first(?) short film. If you remember that time, you can recollect that Telugu short films were a major fixation for students and recent graduates. A popular meme from a little later went like this:

Things you did-

2009- DSLR
2010- Guitar
2011- Shortfilm
2012- Standup comedy

For some reason it popped into my head a couple of days ago and I've been humming it since. The poetry is beautiful and though quite simplistic it has a certain naive idealism to it- A lack of cynicism and a belief in the future being atleast as good as the present.

--

I like Vivek Sagar's music for Tharun Bhascker's films (haven't heard Yuddham Sharanam or Sammohanam yet). Like is probably not the right word, I find it so interesting that I choose to listen to it consciously. Usually I'm either paying attention to the lyrics or if its a beautiful melody, humming it absent-mindedly. With #Pellichoopulu, and especially with Ee Nagaraniki Emaindi, I find the music (and I use the word loosely) very captivating. There is so much happening here- a variety of sounds, titbits of sentences, different little sound structures coming together to mingle and separate, the main melody played as whimsical staccato and then abruptly changing into a very different tune. And despite all this cacophony, the whole thing still sounds good somehow. I find it impossible to hum at a later time but I find that the parts I love keep looping in my head (case in point, the part that starts with Niseedhi dhaarilona in Aagi Aagi). Until I learnt later in some interview that Raalu Poola is a new song that was specifically composed to make it feel the remix of an old one, I thought it was a remix. It does not feel sourced from one particular song as much as they'd somehow managed to capture the essence of whatever we think of when we think of an old Telugu song(that's composed sometime in the 50s) and then work on it until the song sounds like a remix of that one. Setting aside the fact that I don't like the song, I marvel at how they managed to pull it off. And the poetry of Tharun Bhascker's songs feels really fresh; Not always good but new nevertheless

--

I think this sort of music suits the rhythms of Ee Nagaraniki. It is a strange film. I like it when I'm able to view the puppet strings dancing behind when I'm interacting with any art work and #Pellichoopulu didn't give me that chance. It felt too masterfully written, too neatly sealed. I loved it nonetheless but I can see that the maker is in control, working within the realm of his powers. When this overstretch happens, it becomes interesting to try and guess what exactly he's trying to reach.

A similar analogy can be made between Wes Anderson's The Grand Budapest Hotel and Isle of Dogs. Grand Budapest is, as far as I'm concerned, a perfect film. Madhav garu once told me that as an editor, his primary job was to help the writer reduce the gap between what is in the head and what is being conveyed via the medium. With Grand Budapest, Anderson was in such control that the film seemed to be transcribed from inside his head. On the other hand, with the Isle of Dogs, Anderson's tone and narrative are frequently jarring and as much as it's frustrating when watching the film for the first time, thinking about it later gave me a better appreciation of what he was trying to convey and the ingenious devices he'd conceived to transfer those elusive feelings (in this case honour, duty, pathos, love, loyalty). I'm beginning to think that when a film is uneven, the moments that work make more impact than if it is uniformly brilliant. Like that wonderfully tracking shot of Akira leading the dog convoy while I won't hurt you plays in the background. Or the disarmingly honest way Nutmeg says, "Because he's a twelve year old boy, dogs love those".

It is an ironic twist of fate that reaching the summit diminishes the aura of the film. By falling short, that gap is filled by the admiring viewer and the film in the head is better, any day, than the one in the real world.

So, yeah, Ee Nagaraniki was unwieldy and stretched too thin but I fell for its charms. On the surface, both #Pellichoopulu and Ee Nagaraniki Emaindi have very straightforward, overabused storylines but while Pellichoopulu's genius was in world-building (It felt built and populated from the imagination of an idealistic township planner), Ee nagaraniki, while ostensibly reworking Rock On!! for the film industry, tried also to talk about growing up in the 90s and the famously millennial job dissatisfaction while also incorporating using Hyderabadi lingo. Tharun was trying to convey the pervading sense of unsureness within us, the lure of procrastination, the fear of walking away from the comfort zone, the inability to become a unified whole self. Yes, he fell short, but damn was he shooting for the stars.

I wish it'd come online soon. I want to watch it again.